Brits vliegdekschip ‘HMS Prince of Wales’ in de vaart
In aanwezigheid van Prins Charles, Prince of Wales, is op 10 december in Portsmouth het gloednieuwe vliegdekschip ‘HMS Prince of Wales’ overgedragen aan de Britse marine. Samen met zusterschip HMS Queen Elizabeth beschikt de Royal Navy voortaan over twee moderne aircraft carriers die samen 7,3 miljard euro hebben gekost. The Hague Centre for Strategic Studies (HCSS) stelt vraagtekens bij deze mega-investering.
De tijden van ‘Britannia rules the waves’ liggen ver achter ons, maar ook anno 2019 beschikt het Verenigd Koninkrijk nog altijd over een marine om rekening mee te houden. Dat blijkt wel uit het feit dat het land in 1998 besloot om twee ultramoderne vliegdekschepen te gaan bouwen, ter vervanging van de Invisible-klasse. In 2005 viel het definitieve investeringsbesluit over de bouw van de HMS Queen Elizabeth en HMS Prince of Wales, hoewel grootscheepse defensiebezuinigingen in 2010 bijna het einde betekenden voor de tweede aircraft carrier. Ook de beoogde samenwerking met Frankrijk, hoe kan het ook anders, sneuvelde voortijdig.
Negentig meter langer
Indrukwekkend zijn beide vliegdekschepen zeker. Met 280 meter zijn ze negentig meter langer dan hun voorgangers. De breedte bedraagt 69 meter, de diepgang elf meter. De waterverplaatsing is 70.600 ton, terwijl de maximum snelheid 25 knopen bedraagt. Hiervoor zorgen twee Rolls-Royce gasturbines van 36 MW alsmede vier dieselmotoren. Beide schepen bieden plaats aan maximaal 1600 opvarenden, waaronder 250 mariniers. Ook is er ruimte voor maximaal zeventig JSF 35 C-gevliegtuigen en twintig helikopters.
HMS Queen Elizabeth werd in 2014 gedoopt en kwam in 2017 in de vaart. De HMS Prince of Wales werd in december 2017 gedoopt door Camilla Parker Bowles, hertogin van Cornwall en echtgenote van prins Charles. Het schip is gebouwd door het consortium Future Carrier Alliance.
Ondersteuning nodig
Volgens Patrick Bolder, strategisch analist van The Hague Centre for Strategic Studies, wil Groot-Brittannië met de twee nieuwe vliegdekschepen laten zien dat het nog altijd een marine van formaat heeft. Bolder: “Een vliegdekschip biedt de mogelijkheid om autonoom en flexibel te opereren tot vlakbij de kust. Nu moeten Britse gevechtsvliegtuigen vaak honderden of duizenden kilometers afleggen om bij hun doelen te komen. Maar er zitten natuurlijk ook nadelen aan zo’n vliegdekschip. Afgezien van de enorme kosten heb je ook een grote ondersteunende vloot nodig, zoals onderzeeboten en luchtverdedigingsfregatten om de schepen te beschermen.. Daarnaast is het onderhoud hoog.”
Het verbaast Bolder dat het Verenigd Koninkrijk niet heeft gekozen voor een nucleaire voortstuwing maar voor conventionele gasturbines en dieselmotoren. “Met een dergelijke voortstuwing zal het vliegdekschip regelmatig moeten bunkeren in havens. Met een nucleaire voortstuwing kan een carrier veel langer op open zee blijven.”
