Staat Lousiana gaat wetlands aanleggen langs de Mississippi
Dijken omhoog en meer slib langs de kust
Teake Zuidema | maandag 25 mei 2020
Baggeren
Nadat de orkaan Katrina in 2005 in New Orleans en omgeving 1.200 mensenlevens eiste en voor 125 miljard dollar schade aanrichtte, trok de Amerikaanse overheid 14,6 miljard dollar uit voor het Greater New Orleans Hurricane and Storm Damage Risk Reduction System. Verschillende Nederlandse bureaus – Arcadis, Fugro, Royal HaskoningDHV – waren betrokken bij het ontwerpen van nieuwe dijken, muren (floodwalls), stormvloedkeringen en gemalen.
De nieuwe voorzieningen moeten er gezamenlijk voor zorgen dat een eens-in-de-100-jaar storm geen catastrofale schade veroorzaakt in de geboorteplaats van de jazz. Het systeem was gereed in 2018, maar veel dijken en keermuren zijn nu reeds aan verhoging toe.
Nu al? Is er dan bij de planning onvoldoende rekening gehouden met het verzakken, het inklinken en het stijgen van de zeespiegel? “Nee”, zegt Bradley Drouant, project manager van het US Army Corps of Engineers in New Orleans, “toen we in 2006 begonnen met de bouw van het systeem, wisten we dat verhogingen binnen een aantal jaren noodzakelijk zouden zijn. We willen daarom in de komende jaren 3,2 miljard dollar investeren om te zorgen dat het systeem voor de komende vijftig jaar een eens-in-de-honderd-jaar storm aan kan.” Bij het opstellen van de plannen gaat het Corps uit van een scenario waarbij de zeespiegel in de komende halve eeuw 55 cm stijgt.
Door de compactie van de nieuwe dijken, het inklinken van de zachte bodem waarop nieuwe dijken staan en het stijgen van de zeespiegel zal reeds in 2023 een deel van het huidige systeem niet voldoen aan de eens-in-de-honderd-jaar norm. Dat mag niet gebeuren. Wanneer de bescherming beneden die norm zakt, komen de eigenaren van huizen en bedrijven in de betreffende gebieden niet langer in aanmerking voor de zwaar gesubsidieerde overstromingsverzekering van de overheid.
In het huidige plan trekt het Corps 2,6 miljoen dollar uit voor het verhogen van dijken en keermuren aan de ‘east bank’ het gebied tussen Lake Ponchartrain en de Mississippi. Deze investering moet er voor zorgen dat de gemiddelde jaarlijkse schade bij een eens-in-de-honderd jaar stormvloed beperkt blijft tot 30 miljoen dollar. Zonder de voorgestelde verbeteringen zou die schade 230 miljoen dollar per jaar bedragen. Iedere geïnvesteerde dollar levert zo volgens Drouant een kostenbesparing op van 2,60 dollar. Die gunstige kosten-baten verhouding moet het Amerikaanse congres overhalen het project voor 65 procent te financieren. De rest moet worden betaald door de staat en de lokale waterdistricts.
‘Het maken van nieuw land met baggermateriaal levert een snel en zichtbaar resultaat, maar het is geen duurzame oplossing’
Drouant wijst er op dat ondanks de geplande verbeteringen, New Orleans uitermate kwetsbaar blijft voor stormen zwaarder dan de eens in de honderd jaar norm. En dat is een probleem. Katrina kwam in 2015 ten zuidoosten van New Orleans aan land als een eens-in-de-250-jaar stormvloed. Het Corps heeft daarom ook een kosten-baten analyse gemaakt voor het verhogen en verbeteren van het hele systeem naar een eens in de 250 jaar norm. Alleen het verhogen van het systeem aan de East Bank tot de 250 jaar norm, zou 348 miljoen dollar extra kosten waardoor dan de gemiddelde jaarlijkse schade 4 miljoen dollar lager wordt, een te gering rendement in de ogen van het Corps.
New Orleans en Louisiana
“In 24 uur kunnen we hier processen simuleren die zich in werkelijkheid over een periode van een jaar voltrekken”, roept voorlichter Joseph McClatchy terwijl hij zijn armen zo wijd mogelijk uitspreidt. McClatchy staat, met natte sokken, midden in het 950 m2 grote model – schaal 1:6000 – van de Lower Mississippi dat het LSU Center for River Studies heeft laten bouwen in een grote hal pal naast de echte Mississippi rivier in Baton Rouge, de hoofdstad van Louisiana. Het reliëf is gemaakt van een witte foam waardoor de modelrivier met al zijn vertakkingen zich een weg baant langs man-made waterwerken. Zwarte plastic korrels vertegenwoordigen het sediment dat door het water wordt meegesleept naar de Golf van Mexico.
Het Greater New Orleans Hurricane Storm Damage Risk Reduction System is in feite de tweede defensielijn voor New Orleans. De eerste defensielijn is het kustgebied tussen de stad en de Golf van Mexico. Door het projecteren van historische beelden over het model van de rivier laat McClatchy zien dat de wetlands in dit kustgebied in rap tempo ten prooi vallen aan de Golf van Mexico. “Omdat de Mississippi rivier na 1927 geheel bedijkt is, levert de rivier geen sedimenten meer op die de kustgebieden in stand houden”, zegt McClatchy. Door het zinken van de bodem, het stijgen van de zeespiegel en het vernielen van de moerassen door de olie- en gasindustrie heeft Louisiana sinds 1932 zo’n 5.500 km2 aan landoppervlakte verloren.
Deepwater Horizon
Lousiana’s Coastal Protection and Restauration Authority (CPRA) is reeds begonnen met de uitvoering van een masterplan, kosten 50 miljard dollar, dat als doel heeft het landverlies te stoppen en zelfs terug te draaien. McClatchy: “De projecten die nu in uitvoering zijn worden gefinancierd met de 16 miljard dollar die BP en andere betrokkenen moesten betalen na het ongeluk met het booreiland Deepwater Horizon in 2010.”
De CPRA heeft verschillende barrière eilanden gerestaureerd, natuurlijke verhogingen in het landschap hersteld en laat op verschillende plaatsen nieuwe moerasgebieden opspuiten. Chip Kline, de directeur van de CPRA, verklaarde in februari dat Louisiana in de komende vier jaar voor het eerst meer wetlands zal maken dan het gaat verliezen. Hij moet daarbij wel een voorbehoud maken: een forse orkaan kan in een paar uur het werk van jaren ongedaan maken.
‘Aanleggen van wetlands is de meest duurzame manier om het verlies van kustgebied te stoppen’
“Het maken van nieuw land door het opspuiten van baggermateriaal levert een snel en zichtbaar resultaat, maar het is geen duurzame oplossing”, zegt Cynthia Sarthou, executive director van Healthy Gulf, een NGO die zich inzet voor het herstel van het kustgebied. “Omdat er geen permanente aanvoer van sediment is, ondergaan die opgespoten moerassen uiteindelijk hetzelfde lot als de rest van het gebied, ze verzilten en worden weer opgeslokt door de Golf van Mexico.” Sarthou, en met haar vrijwel alle andere deskundigen, verwachten veel meer van ‘diversions’, het creëren van grote, afsluitbare openingen in de dijken van de Mississippi.
Controversieel
Een afbeelding die voorlichter McClatchy over het model van Lower Mississippi projecteert laat twee grote openingen zien in de Mississippidijk zo’n 50 km voor deze uitmondt in Golf van Mexico. “Dat zijn de twee diversion projects die er voor moeten zorgen dat slib en het zoete water van de Mississippi weer langs de kust wordt gedeponeerd om daar nieuwe wetlands te maken”, zegt McClatchy. Het Mid-Barataria Sediment Diversion Project (kosten $ 1,4 miljard) en het Mid-Breton Sediment Diversion Project (kosten $ 700 miljoen) zijn de duurste, en tevens de meest controversiële, projecten die tot nu toe uit de koker van de CPRA zijn gekomen.
Met stalen deuren in de dijk laat men water en sedimenten uit de Mississippi in de 'wetlands' lopen (beeld: Coastal Protection and Restauration Authority). Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Louisiana hoopt in 2021 te beginnen met de bouw van de Mid-Barataria Diversion. Door middel van stalen deuren in de dijk zal men dan gecontroleerd water en sedimenten uit de Mississippi in de aanpalende kustgebieden laten lopen. De injectie zal variëren van 150 tot 1.700 kuub rivierwater per seconde. Het project kan in vijftig jaar 120 km2 aan nieuw wetlands maken. Veel krab-, garnalen- en oestervissers die in het gebied wonen zijn echter rabiaat tegen de diversion projects. Ze denken dat het zoete water een aanslag zal betekenen op hun vangst die het beste gedijt in brak water.
Cynthia Sarthou begrijpt de vissers. “Ze hebben weinig vertrouwen in de projecten van de CPRA omdat de overheid in Louisiana hun belangen te vaak heeft genegeerd.” Toch is zij, onder enig voorbehoud, voorstander van de diversion projects. “De technische staf van Healthy Coast denkt dat dit de meest duurzame manier is om het verlies van het kustgebied te stoppen. Er blijven wel vragen over de impact van het project op flora en fauna. Wat gebeurt er wanneer het rivierwater grote hoeveelheden stikstof bevat, krijg je dan ook een algengro ei die alles in het kustgebied overwoekerd?” Volgens Sarthou zal veel afhangen van de manier waarop de diversions gebruikt zullen worden.
